Wie waren de Hunt Brothers?

De Hunt-familie behoorde in de jaren zeventig tot de allerrijksten in de Verenigde Staten. Patriarch H.L. Hunt had een enorm vermogen opgebouwd in de olie-industrie. Na zijn dood in 1974 erfden zijn zonen – onder wie Nelson Bunker en William Herbert Hunt – miljarden dollars. Hoewel er ook een derde was, waren voornamelijk deze broers ervan overtuigd dat de Amerikaanse dollar structureel verzwakte door inflatie en monetair beleid, en zochten daarom een “hard asset” om hun vermogen in te parkeren. Waar veel beleggers naar goud keken, richtten de Hunts hun blik op zilver.

Zilver was destijds een relatief kleine markt vergeleken met goud. Dat maakte het – in de ogen van de Hunt Brothers – interessant: met genoeg kapitaal kon je een substantieel deel van de beschikbare voorraad in handen krijgen en daarmee invloed uitoefenen op de prijs.

De opbouw van de positie: fysiek zilver én futures

Vanaf de vroege jaren zeventig begonnen de Hunt Brothers agressief zilver te kopen. Dat deden ze op twee manieren:

• Fysiek zilver: grote hoeveelheden baren en munten, vaak opgeslagen in kluizen in o.a. Zwitserland.
• Futures-contracten: termijncontracten op beurzen als de COMEX, waarmee ze de levering van zilver in de toekomst vastlegden.

Tegen het einde van 1979 controleerden de Hunts naar schatting ongeveer 100 miljoen troy ounce aan fysiek zilver en nog eens ongeveer 90 miljoen ounce via futures-contracten. Daarmee hadden ze mogelijk tussen de één derde en twee derde van het wereldwijd beschikbare, vrij verhandelbare zilver
in handen – dus exclusief de voorraden van centrale banken en overheden.

Door deze enorme vraag – én door het signaal dat “de rijke Hunts massaal zilver kopen” – ontstond een zelfversterkend effect. Andere speculanten en beleggers sprongen op de trein, in de verwachting dat de prijs door de beperkte free float verder zou stijgen.

Van 6 dollar naar bijna 50 dollar per ounce

De prijsbeweging in een notendop:

• Begin 1979 noteerde zilver rond $6 per troy ounce.
• In de loop van 1979 schoot de prijs omhoog, mede dankzij de kooplust van de Hunts en inflatie-angst.
• Op 18 januari 1980 bereikte de zilverprijs een record van circa
  $49–50 per ounce op de futures-markt – een stijging van ruim 700% ten opzichte
  van een jaar eerder.

Dit had duidelijke economische gevolgen. Door de hoge prijzen leverden huishoudens massaal bestek, sieraden en oude zilveren munten in om te laten omsmelten. Voor industrieën die zilver gebruikten, zoals fotografie en elektronica, liep de kostprijs scherp op. Het luxe juweliershuis Tiffany & Co. nam zelfs een paginagrote advertentie in de New York Times om de Hunts publiekelijk te veroordelen.

Hefboomwerking: lenen om nóg meer zilver te kopen

Een cruciaal onderdeel van de Silver Squeeze van de Hunt Brothers was het gebruik van hefboomwerking (leverage). De broers kochten niet alleen zilver met hun eigen kapitaal, maar leenden ook miljarden dollars om hun positie verder uit te bouwen.

In de futures-markt hoeft een belegger slechts een deel van de contractwaarde als marge te storten. Zolang de prijs stijgt, werkt dit fantastisch: met relatief weinig
ingelegd geld wordt veel winst geboekt. Maar zodra de prijs draait, worden margin calls vernietigend. En dat is precies wat de Hunt Brothers fataal werd.

De reactie van toezichthouders: Silver Rule 7 en ‘liquidation only’

Naarmate de zilverprijs verder steeg en de Hunts een steeds groter marktaandeel verwierven, groeide de angst bij toezichthouders en beurzen dat er sprake was van marktmanipulatie – een poging om de markt te “corneren”, dus een groot genoeg deel van de beschikbare voorraad te beheersen om de prijs te dicteren.

Op 7 januari 1980 voerde de COMEX een cruciale maatregel in: “Silver Rule 7”.

Deze nieuwe regel:

• verhoogde de margin-eisen voor zilverfutures aanzienlijk;
• beperkte de mogelijkheid om nieuwe long-posities op te bouwen;
• leidde uiteindelijk tot een “liquidation only”-regime: beleggers mochten alleen nog
  bestaande posities sluiten, geen nieuwe kopen.

In de praktijk betekende dit dat de stijgende vraag abrupt werd afgeknepen, terwijl iedereen die hoog had gekocht plotseling klem zat. De enige richting die overbleef, was naar beneden.

De onvermijdelijke crash: Silver Thursday

Na de invoering van Silver Rule 7 begon de zilverprijs te dalen. Waar de prijs in januari nog rond de $50 noteerde, zakte deze in de weken daarna fors. De Hunts kregen enorme margin calls – aanvullende stortingen waren noodzakelijk om de dalende waarde van hun posities te dekken.

Op 27 maart 1980, de dag die de geschiedenis in zou gaan als Silver Thursday, konden de Hunt Brothers een margin call van circa $100 miljoen bij hun broker Bache Halsey Stuart Shields niet meer voldoen. Het vertrouwen verdampte, beleggers drongen naar de uitgang en de zilverprijs stortte in. In enkele dagen halveerde de prijs van rond de $21 naar ongeveer $10–11 per ounce.

De paniek beperkte zich niet tot zilver. Omdat de Hunts op grote schaal hadden geleend bij banken en hun posities via meerdere brokers hadden opgebouwd, was er vrees dat een faillissement van de broers een kettingreactie zou veroorzaken in het financiële systeem.

Reddingslijn van banken en de nasleep

Om een systeemcrisis te voorkomen, vormden Amerikaanse banken een consortium dat de Hunts een kredietlijn van ongeveer $1,1 miljard verschafte. Daarmee konden zij hun directe verplichtingen (zoals bij Bache, de broker via wie de broers een flink deel van de zilver futures aanhielden) tijdelijk voldoen en werd een acute liquiditeitscrisis bij diverse financiële instellingen afgewend.

Maar de schade was al aangericht:

• De zilverprijs zakte in de jaren na 1980 terug naar ruim onder de $10 per ounce.
• De Hunt Brothers verloren miljarden en moesten uiteindelijk veel bezittingen, waaronder belangen in olie en vastgoed, verkopen.
• In 1988 werden ze civielrechtelijk aansprakelijk gehouden voor poging tot manipulatie van de zilvermarkt en volgden forse boetes en schikkingen. Nelson Bunker en William Herbert Hunt moesten later zelfs faillissement aanvragen.

Waar de familie begin jaren tachtig nog tot de rijkste Amerikanen hoorde, was een groot deel van het fortuin eind jaren tachtig verdampt.

Wat is precies een “silver squeeze”?

De term “silver squeeze” wordt gebruikt voor situaties waarin de vraag naar zilver plotseling sterk stijgt, terwijl het aanbod beperkt is. Dat kan gebeuren doordat:

• grote partijen (zoals de Hunt Brothers) bewust enorme hoeveelheden zilver opkopen;
• speculatieve mania ontstaat, bijvoorbeeld via sociale media en online communities;
• er fysieke tekorten ontstaan in de leveringsketen;
• of een combinatie van het bovenstaande.

De Silver Squeeze van de Hunt Brothers is hét klassieke historische voorbeeld. Recente gebeurtenissen, zoals de kortstondige zilverrally in 2021 rondom Reddit-community’s, worden vaak hiermee vergeleken.

Belangrijke lessen voor beleggers

1. Leverage is een tweesnijdend zwaard

De Hunt Brothers lieten zien hoe gevaarlijk het is om een grote, geconcentreerde positie te financieren met geleend geld. Zolang de prijs stijgt, lijkt hefboomwerking een geniale strategie. Maar zodra het sentiment draait of regelgeving verandert, kunnen margin calls je dwingen om op het slechtst denkbare moment te verkopen.

Voor particuliere beleggers geldt: wees extreem terughoudend met hoge leverage in cyclische markten zoals grondstoffen. Een onverwachte beleidswijziging of liquiditeitscrisis kan zelfs een ogenschijnlijk “zekere” trade ruïneren. Ook spugen grondstoffen geen kasstromen uit, waarmee de verschuldigde rente kan worden bekostigd.

2. Regulators kunnen de spelregels tijdens het spel veranderen

De invoering van Silver Rule 7 en het “liquidation only”-regime illustreert een belangrijke realiteit: beurzen en toezichthouders zullen ingrijpen wanneer zij menen dat de markt ontwricht raakt. Dat kan plotseling gebeuren en heeft vaak grote gevolgen voor partijen die zwaar gepositioneerd zijn in één richting. Dit gebeurde ook tijdens de shortsqueeze in het aandeel Gamestop.

Wie speculeert op een “squeeze” via futures en opties, moet rekening houden met het risico dat marginregels of positielimieten van de een op andere dag kunnen veranderen.

3. Een markt “corneren” is zelden houdbaar

Op papier lijkt het aantrekkelijk: een groot deel van de beschikbare voorraad opkopen en zo de prijs sturen. In de praktijk blijkt dat vrijwel nooit duurzaam:

• Hoge prijzen lokken nieuw aanbod uit (mijnbouw, recycling, verkoop door particulieren).
• Andere marktpartijen gaan zich organiseren om tegenwicht te bieden.
• Toezichthouders stappen in bij vermoedens van manipulatie.

Uiteindelijk draaide de Silver Squeeze van de Hunt Brothers in hun nadeel uit: waar zij dachten dat anderen “forced buyers” zouden worden bij hoge prijzen, werden zij zelf de “forced sellers” bij dalende prijzen.

4. Scheid lange-termijnbeleggingen van speculatieve posities

De Hunts zagen zilver deels als hedge tegen inflatie, maar hun tactiek – extreem geconcentreerde met schuld gefinancierde posities – was eerder speculatief dan defensief. Voor beleggers is het zinvol om een duidelijk onderscheid te maken tussen:

• Strategische posities (langetermijn, beperkt leverage, gediversifieerd), en
• Tactische/speculatieve trades (kortere horizon, beperkt in omvang, met vooraf gedefinieerde risicolimieten).

De geschiedenis van de Hunt Brothers laat zien wat er kan gebeuren als dat onderscheid vervaagt en één thema (hier: zilver) het merendeel van het vermogen gaat domineren.

Conclusie: een historische waarschuwing voor elke grondstofbelegger

De Silver Squeeze van de Hunt Brothers in 1979–1980 is meer dan een kleurrijk verhaal uit de financiële geschiedenis. Het is een waarschuwend voorbeeld van hoe:

• concentratierisico,
• hefboomwerking,
• illiquide markten,
• en veranderende regelgeving samen kunnen leiden tot een spectaculaire bubbel én een verwoestende crash.

Voor beleggers in edelmetalen en andere grondstoffen blijft de kernles hetzelfde: begrijp de dynamiek van vraag en aanbod, onderschat de rol van leverage niet, en ga er nooit vanuit dat “dit keer alles anders is”. De markt heeft een lange geschiedenis van squeezes, maar dit is vaak een kortstondig effect. Uiteindelijk gaat de koers altijd weer zuidwaarts, waarop de markt vervolgens weer normaliseert.